LFP

UFP

Apparently it's the first prototype (and only remaining one).

Sideskirts (plain steel apparently)

Back door (add-on)

Roof armour

Door....

Not quite sure what this was
.

Apparently the base armour was 12cm (guessing LOS thickness for UFP and turret), all of this was add-on, spaced apart.

That doesn't sound right. The Marder 2 was required to protect against 30 mm APFSDS rounds at the frontal arc, which 120 mm of steel armor would do by themselves. How did he measure the base armor, when it is covered by add-on armor modules?

OK, so I asked him again, he said it was 12cm total with the add-on, I thought it was odd too (I probably misunderstood).
More info: roof was 26mm over crew compartment, add-on on LFP was 80mm + 5-10mm of air + 30-40mm base armour.
UFP was 30-40mm base + 5-10mm air + 50mm add-on.

Igor Witkowski

MARDER-2

Jest to najnowocześniejszy współcześnie istniejący bojowy wóz piechoty i wszystko wskazuje na to, że pozostanie takim nawet w czasie wprowadzenia do uzbrojenia. Ma to nastąpić dopiero w 1998 roku. Stanowi on przykład stopniowego zacierania się granicy pomiędzy bojowymi wozami piechoty a czołgami i powstawania nowej grupy pojazdów: ciężkich bwp. Marder-2 został opracowany przez firmę Krauss-Maffei na zamówienie Bundeswehry w celu zastąpienia bwp Marder-1 i BMP-1 przejętych „w spadku" po Narodowej Armii Ludowej byłej NRD. Obecnie (od 1991 roku) prototypy tego wozu znajdują się w trakcie badań poligonowych. Planowany jest zakup 1000 egzemplarzy, choć ze względu na ograniczenie budżetu obronnego RFN I zakończenie okresu „zimnej wojny” liczba ta może ulec zmniejszeniu.

Marder-2 był projektowanny z myślą o środkowoeuropejskim teatrze działań wojennych silnie nasyconym bronią pancerną, stąd priorytetowo potraktowano problem wykrywalności i odporności na ogień przeciwnika. Składa się na to nie tylko opancerzenie, ale także bardzo mała emisja podczerwieni i znacznie mniejsza skuteczna powierzchnia odbicia fal stosowanych w radiolokacji (zastosowanie materiałów częściowo pochłaniających).

Choć brzmi to niewiarygodnie, to skuteczność osłony pancernej Mardera-2 jest znacznie większa niż w przypadku większości współczesnych czołgów, nie wspominając o lekkich i średnich wozach bojowych.

Jest to efektem nie tylko dużej masy pancerza (masa wozu jest większa niż masa czołgu T-72), ale przede wszystkim jego jakości. Pancerz czołowy określany jest jako „Chobham drugiej generacji" lub „kompozytowy". Nazwy te zostały jednak stworzone przez dziennikarzy i nie muszą wcale oznaczać, że zastosowano w budowie np. kompozyty. Budowa tego pancerza stanowi na razie ścisłą tajemnicę (nawet dla Amerykanów). Technologię jego produkcji opanowano obecnie tylko w RFN (Leopard-2ll/IP, Marder-2) i we Francji (Leclerc). Wiadomo jedynie, że o ile wzrost odporności dotychczasowego pancerza Chobham (stalowy z dodatkiem elementów ceramicznych laminowanych w modułach ze stopów lekkich) w stosunku do klasycznego stalowego jest rzędu 2-3 razy, to nowy pancerz jest ok. 3-4 razy bardziej odporny na pociski, przy tej samej jego masie. Pancerz czołowy kadłuba Mardera-2 jest więc odporny na większość stosowanych współcześnie środków przeciwpancernych, w tym prawdopodobnie na czołgowe pociski kumulacyjne kalibru do 120-125 mm. Może to oznaczać na przykład jego ok. czterokrotnie większą odporność na pociski czołgowe od pancerza czołowego kadłuba T-72 (różnica jakościowa dwóch generacji i większa masa).

Wnętrze przedziału bojowego wyłożone jest warstwą przeciwradiacyjną (osłabiającą promieniowanie), której zadaniem jest również zatrzymywanie odłamków powstałych w wyniku fragmentacji wewnętrznej warstwy pancerza zasadniczego. Rozpatruje się również możliwość instalowania nad stropem kadłuba i wieży dodatkowych ekranów przeciw-kumulacyjnych chroniących przed suba-municją artyleryjskich pocisków kasetowych tzw. powierzchniowego rażenia.

Podobnie jak w przypadku BMP-3, nowy wóz niemiecki posiada także niekonwencjonalny (choć zupełnie inny) system uzbrojenia. Jest on z pewnością mniej złożony. Podstawowym uzbrojeniem jest armata automatyczna typu Rh-503 firmy Rheinmetall. Jedną z jej cech charakterystycznych jest zmienny kaliber: 35 lub 50 mm. Zostało to osiągnięte w ten sposób, że lufa armaty połączona z komorą nabojową jest szybko wymienialna— nawet w warunkach potowych przez samego działonowego. Pozostałe mechanizmy nie wymagają zmian ze względu na podwójny system zasilania amunicją. Szybkostrzelność armaty Rh-503 wynosi od 150 strz./min (pociskami 50 mm) do 400 strz./min. Naboje dostarczane są w systemie bezogniwowym. Do lufy o mniejszym kalibrze stosowane będą naboje odłamkowo-burżące lub przeciw-pancerne-rdzeniowe (35 x 228 mm). Do lufy kalibru 50 mm opracowano amunicję 50 x 300 mm — naboje z pociskami odłamkowo-burzącymi wyposażonymi w zapalniki podwójnego działania, oraz przeciwpancerne-rdzeniowe nowego typu oznaczone FAPDS.

W praktyce obie wersje armaty będą stosowane w różnych wozach równocześnie. Proporcja pomiędzy poszczególnymi wozami w oddziale będzie uwarunkowana rodzajem wykonywanego zadania bojowego. W czasie pokoju stosowane będą przede wszystkim lufy 35 mm, zmniejszy to koszty szkolenia. Wersja 35 mm charakteryzująca się największą szybkostrzelnością przewidziana została głównie do zwalczania celów powietrznych, choć jest bardzo skuteczna także w stosunku do transporterów opancerzonych, bwp pierwszej generacji i siły żywej (pociskami odłamkowymi). Wersja 50 mm służy do zwalczania średnio opancerzonych pojazdów na odległościach ponad 2000 metrów. Pociski FAPDS kalibru 50 mm będą mogły przebijać również pancerze burtowe czołgów. Zwalczanie wozów silnie opancerzonych będzie możliwe przy użyciu przeciwpancernych pocisków kierowanych trzeciej generacji typu PARS-3MR. Są to pociski kierowane w laserowej wiązce prowadzącej. W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych będą one stopniowo zastępować w siłach zbrojnych RFN PPK Milan. Dzięki większej masie głowicy i zastosowaniu dwóch ładunków kumulacyjnych w układzie szeregowym PARS-3MR będą znacznie skuteczniejsze w stosunku do pancerzy czołowych czołgów trzeciej generacji, w tym posiadających dodatkową osłonę reaktywną. Ich duża prędkość lotu i zastosowanie zapalnika zbliżeniowego umożliwią wykorzystanie ich także do zwalczania śmigłowców na małych wysokościach. Zasięg PARS-3MR wynosi 2000 metrów. Załoga wozu jest trzyosobowa: kierowca z przodu, po prawej stronie kadłuba oraz dowódca i działonowy w wieży. W przedziale desantu w tylnej części kadłuba są miejsca dla sześciu żołnierzy. Drzwi do przedziału desantu znajdują się w tylnej ściance kadłuba. Zrezygnowano z otworów strzelniczych w burtach. O nowoczesności Mardera-2 świadczy zastosowanie na dużą skalę elektroniki. Wóz posiada cyfrowy system kierowania ogniem EFLA, bardzo podobny do opracowanego dla zmodernizowanego Leoparda-2. W skład tego systemu wchodzi m.in. komputerowy przelicznik balistyczny, dalmierz laserowy i zintegrowany przyrząd obserwacyjno-celownlczy z wbudowanym termowizorem. Zastosowano stabilizator uzbrojenia z elektromechanicznym układem wykonawczym. Nowoczesne urządzenia nawigacyjne i tzw. elektroniki pojazdowej znajdują się także na stanowisku kierowcy. Ich zadaniem jest polepszenie koordynacji działań poszczególnych wozów, ułatwienie dowodzenia, uproszczenie zaopatrywania wozów w paliwo, amunicję i części zamienne (odpowiednie dane przekazywane są automatycznie drogą radiową pomiędzy wozem a stanowiskiem dowodzenia). System elektroniki pojazdowej (ang. vectronics) nadzoruje pracę zespołu napędowego i ułatwia kierowanie. Szeroko zastosowano płaskie wyświetlacze ciekłokrystaliczne monitorujące pracę poszczególnych systemów pojazdu. Przedział napędowy umieszczono w przedniej części kadłuba. W skład zespołu napędowego wchodzi silnik firmy MTU o mocy 1000 KM, automatyczna skrzynia biegów firmy Renk i przekładnia hydrokinetyczna (hydrodynamiczny przetwornik momentu obrotowego). Zawieszenie na wałkach skrętnych jest podobne do zawieszenia czołgu Leopard-2 z tym, że ilość kół jezdnych zmniejszono do sześciu par. W ostatnich miesiącach poinformowano, że ministerstwo obrony RFN zawiesiło na czas nieokreślony realizację prac nad Marderem-2. Powodem tego jest ograniczenie budżetu obronnego. Na dłuższą metę wprowadzenie do uzbrojenia nowych bwp jest jednak koniecznością, chociażby w celu zastąpienia wozów BMP-1 byłej NAL NRD. Część z nich ma już ponad 20 lat.

Podstawowe dane taktyczno-techniczne:
Załoga: 3 + 6
masa bojowa: ok. 43 ton
współczynnik moclmasa: ok. 23,3 KM/t
moc silnika: 1000 KM
uzbrojenie: 1 x 35/50 mm, 1 x 7,62 mm, 1 x wyrzutnia PPK.

Igor Witkowski

MARDER-2

This is the most modern modern infantry fighting vehicle, and everything indicates that it will remain so even during the introduction to the weaponry. This is to happen only in 1998. It is an example of a gradual blurring of the border between infantry fighting vehicles and tanks and the emergence of a new group of vehicles: heavy IFV. Marder-2 was developed by the Krauss-Maffei company on the order of the Bundeswehr to replace the Bard of Marder-1 and BMP-1 taken over by the former People's Army of the former East Germany. Currently (since 1991) prototypes of this car are under investigation It is planned to purchase 1000 copies, although due to the reduction of Germany's defense budget and the end of the Cold War period, this number may be reduced.

Marder-2 was designed for the Central European theater of war activities with strongly saturated armor, hence the problem of detection and resistance to the enemy's fire was given priority. It consists not only of armor, but also very low infrared emission and a much smaller effective surface of reflection of waves used in radiolocation (the use of partially absorbing materials).

Although it sounds unbelievable, the effectiveness of the Marder-2 armor shield is much greater than that of most modern tanks, not to mention light and medium-sized combat vehicles.

It is the result of not only a large mass of armor (the mass of the car is larger than the mass of the T-72 tank), but above all its quality. The frontal armor is referred to as "second generation Chobham" or "composite". However, these names were created by journalists and do not necessarily mean that composites were used in the construction. The construction of this armor is now a strict secret (even for Americans). Its production technology has now been mastered only in West Germany (Leopard-2II/IP, Marder-2) and in France (Leclerc). It is only known that while the increase of resistance of the existing Chobham armor (steel with the addition of ceramic elements laminated in light alloy modules) in relation to the classic steel is on the order of 2-3 times, the new armor is about 3-4 times more resistant to bullets with the same mass. The frontal armor of the Marder-2 hull is therefore resistant to the majority of anti-tank agents currently used, including probably tank-mounted cumulative shells up to 120-125 mm. This may mean, for example, its approximately four times greater resistance to tank missiles than the T-72 frontal hull (qualitative difference of two generations and higher mass).

Similarly to the BMP-3, the new German car also has an unconventional (though completely different) weapon system. It is certainly less complex. The basic weapon is the Rheinmetall Rh-503 automatic cannon. One of its characteristics is variable caliber: 35 or 50 mm. This was achieved in such a way that the cannon barrel connected to the cartridge chamber is quickly exchangeable - even in sweat conditions by the gunner himself. Other mechanisms do not need to be changed due to the dual ammunition system. The rate of fire of the Rh-503 can range from 150 arrows / minute (50 mm projectiles) to 400 arrows / min. The cartridges are delivered in a non-socket system. The smaller caliber barrel will be used with fragmentary-blasting or anti-armor-core cartridges (35 x 228 mm). The 50 mm caliber barrel has been developed ammunition 50 x 300 mm - cartridges with high-explosive shells equipped with dual-action detonators, and anti-tank-core explosives of the new type marked FAPDS.

In practice, both versions of the cannon will be used in different cars simultaneously. The proportion between individual cars in the ward will be determined by the type of combat task being performed. During the room, mainly 35 mm barrels will be used, which will reduce the cost of training. The 35 mm version with the highest rate of fire is predominantly designed to combat air targets, although it is also very effective in relation to armored personnel carriers, first generation bwp and live force (fragments). The 50 mm version is used to fight medium armored vehicles over distances over 2,000 meters. 50mm FAPDS missiles will also be able to pierce tank shells. Combat armored vehicles will be possible using anti-tank guided missiles of the third generation PARS-3MR type. These are projectiles directed in the laser lead beam. In the second half of the nineties, they will gradually replace PPK Milan in the armed forces of Germany. Thanks to the larger weight of the head and the use of two cumulative charges in the PARS-3MR serial system will be much more effective in relation to the armor of the leading third generation tanks, including those with additional reactive cover. Their high speed of flight and the use of the proximity detonator will enable their use also to combat helicopters at low altitudes. The PARS-3MR range is 2000 meters. The crew of the car is three-person: the driver at the front, the right side of the hull and the commander and gunner in the tower. In the landing compartment in the back of the hull, there are seats for six soldiers. The door to the landing compartment is located in the rear wall of the hull. The shooting holes in the sides were given up. Marder-2's modernity is demonstrated by the large-scale use of electronics. The car has a digital EFLA fire control system, very similar to that developed for the upgraded Leopard-2. This system includes, among others a computer ballistic resolver, a laser rangefinder and an integrated observation and targeting device with a built-in thermal imager. Armament stabilizer with an electromechanical actuator was used. Modern navigation devices and so-called vehicle electronics are also in the driver's seat. Their task is to improve the coordination of individual vehicles, facilitate command, simplify the supply of vehicles with fuel, ammunition and spare parts (appropriate data are transferred automatically via radio between the car and the command post). The vehicle electronics system (vectronics) supervises the operation of the drive unit and facilitates steering. Flat-screen liquid crystal displays monitor the operation of individual vehicle systems. The drive compartment is located in the front part of the hull. The power package includes a MTU 1000 HP engine, Renk automatic transmission and torque converter (hydrodynamic torque converter). The suspension on the torsion shafts is similar to the suspension of the Leopard-2 tank, but the number of road wheels has been reduced to six pairs. In recent months, it was reported that the Ministry of Defense of Germany suspended the implementation of works on Marder-2 for an indefinite period. The reason for this is the reduction of the defense budget. In the long run, however, the introduction of new bwp into the weaponry is a necessity, even for the replacement of BMP-1 former NAL GDR. Some of them are already over 20 years old.

Basic tactical and technical data:
Crew: 3 + 6
combat mass: approx. 43 tons
power factor: approx. 23.3 hp / t
engine power: 1000 hp
utilities: 1 x 35/50 mm, 1 x 7.62 mm, 1 x PPK launcher.