и все же, что это за прототип Лео-2 ? как назывался ?

Leopard 2
Cz.1 Historia rozwoju

Początki. KampfPanzer – 70 (KPz-70).

Tak jak w wypadku amerykańskiego czołgu M1 Abrams, historia czołgu Leopard 2 zaczyna się w latach 60, gdy rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz Republiki Federalnej Niemiec podpisały porozumienie o wspólnych pracach nad nowym czołgiem podstawowym, program oznaczono jako Main Battle Tank/KampfPanzer – 70 (MBT/KPz-70). Więcej o programie MBT/KPz-70 można dowiedzieć się w moim artykule o czołgu podstawowym M1 Abrams znajdującym się na portalu.

Odyniec i Dzik wkraczają na scenę.

W okresie gdy USA i Niemcy współpracowali w ramach programu MBT/KPz-70, umowa zabraniała obu krajom prac nad alternatywnymi krajowymi konstrukcjami. Jednakże w okresie gdy przyjęto w Heer do uzbrojenia czołgi Leopard 1, firma Porsche została wybrana do prac nad ulepszeniami, program utrzymał się aż do 1967 i otrzymał kryptonim „Vergoldeter Leopard” (w wolnym tłumaczeniu „Pozłacany Leopard”). Gdy w 1967 pojawiły się pierwsze problemy we współpracy między USA a Niemcami, rząd Niemiec postanowił rozszerzyć program „Vergoldeter Leopard” i tak narodził się program Keiler (Odyniec).

Jako główny koordynator programu, wybrana została firma Krauss-Maffei z Monachium, firma Porsche odpowiedzialna była za kadłub a firma Wegmann za wieże, w 1969 i 1970 zbudowane zostały dwa prototypy o oznaczeniu ET 01 i ET 02 oba napędzane 10 cylindrowym silnikiem Diesla o oznaczeniu MB872.

W roku 1969 Biuro Technologii Obronnych i Zakupów Uzbrojenia (BWB) zainicjowało prace nad uratowaniem przynajmniej części z tego co zostało po programie MBT/KPz-70 i włączenia tego do prac nad nowym czołgiem. Program otrzymał kryptonim Eber (Dzik) lecz nigdy nie dotarł nawet do statusu prototypu.

Leopard 2.

Firma Krauss-Maffei otrzymała zamówienie na 16 lub 17 prototypów kadłubów (od PT 01 do PT 11 i od PT 13 do PT 17) oraz 17 prototypów wież, wszystkie zbudowano między 1972 i 1974. Początkowo prototypy przypominały z zewnątrz czołgi Leopard 1 w wersji A4 lecz miały przód kadłuba uformowany w klin a otwory wentylacyjne silnika które w wozach Leopard 1 znajdują się na burtach tyłu kadłuba, zostały umieszczone całkowicie na tylnej jego płycie.

Koła nośne i gąsienice zostały przejęte bezpośrednio z programu MBT/KPz-70 zaś wałki podtrzymujące gąsienice z czołgu Leopard 1. Co ciekawsze prototypy PT 11 i PT 17 posiadały zawieszenie hydropneumatyczne znane z MBT/KPz-70, uznano jednak iż zawieszenie oparte o wałki skrętne będzie lepszym wyjściem. PT 11 posiadał również zdalnie sterowany moduł uzbrojenia wyposażony w armatę automatyczną kalibru 20mm.

Prototypy PT 07, PT 09, PT 15 i PT 17 otrzymały nieco zmodyfikowane silniki, natomiast wszystkie pozostałe wozy napędzane były chłodzonym wodą, wielopaliwowym silnikiem MTU MB873 Ka500 o mocy 1500KM, silnik sprzęgnięty został z posiadającym 4 biegi (tak do przodu jak i do tyłu) blokiem transmisji Renk HSWL354/3.

Natomiast 10 z 17 wież zostało uzbrojonych w armatę kalibru 105mm o gładkim przewodzie lufy, 7 pozostałych w armatę kalibru 120mm także o gładkim przewodzie lufy. Obie armaty zostały zaprojektowane i zbudowane w zakładach Rhinemetall.

Wozy te oznaczone zostały jako Leopard 2 K (K – Kanone, Pol. Armata, działo), a wzięło się to stąd iż w 1970, w ministerstwie obrony i BWB wciąż miano nadzieję na uratowanie choćby części osiągnięć z programu MBT/KPz-70, zwłaszcza armato-wyrzutnię kalibru 152mm i wystrzeliwane z niej przeciwpancerne pociski kierowane MGM-51 Shillelagh. Z tego powodu rozpoczęto badania pod kryptonimem Leopard 2 FK (FK – Flugkorper, Pol. Pocisk kierowany z napędem rakietowym).

W 1971 ze względów logistycznych i praktycznych, zdecydowano jednak kontynuować jedynie program Leopard 2 K (literę K zlikwidowano po jakimś czasie). Kolejną kwestią była masa pojazdu, która miała się mieścić w okolicach 50 ton aby spełnić normę MLC 50 (Military Loading Class 50), także opracowywany system kierowania ogniem miał być kompatybilny z wieżą czołgu Leopard 1.

Testy prototypów były przeprowadzane na poligonach w Munster i Meppen w okresie 1972-1974. Cztery czołgi zostały wysłane do Stilo w Kanadzie w celu przeprowadzenia testów w warunkach arktycznych. Następnie wozy wysłano do Yumy w stanie Arizona (USA) w celu przeprowadzenia testów w warunkach pustynnych.

Okazało się także iż masa prototypów jest o 1,5 tony wyższa niż określa to norma MLC 50. Opracowano więc nową, lżejszą wieżę znaną jako Spitzmaus Turm. Firma Wegman miała zintegrować nową wieżę z optoelektronicznym systemem celowniczym EMES 13. W tym samym czasie pojawiły się również pierwsze analizy wojny Yom Kippur, jasnym okazało się że należy podnieść poziom osłony balistycznej pojazdu, w efekcie uznano że należy pogodzić się ze wzrostem masy pojazdu i zaakceptowano standard MLC 60 dla nowego czołgu.

Aby zwiększyć osłonę balistyczną wozu, należało zastosować nowy pancerz wielowarstwowy zawierający materiały niemetalowe, aby zaimplementować nowy pancerz, wykonano modyfikację wieży T 14, którą oznaczono jako T 14 Mod. Był to przełom w konstrukcji czołgu Leopard 2 i pierwszy krok w kierunku wozy nazwanego Leopard 2AV.